ਅਪਣੱਤ ਦਾ ਸਰੂਰ

ਗੁਰਚਰਨ ਚੌਹਾਨ

ਕੁੜੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੇ ਲਾਗੀ ਨੂੰ ਪੱਤਲ ਚੁਕਵਾ ਕੇ ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰੇ ਮਾਮੇ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜਗਦੀਪ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਇਸ ਪਿਡ ਵਿਆਹੀ ਕੁੜੀ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਦੇ ਘਰ ਵੱਲ ਚੱਲ ਪਏ।

ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਨਾਲ ਸਾਡੀ ਬੜੇ ਲੰਮੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬਣਦੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਥਾਣੇ ਕਚਹਿਰੀ ਹੋਏ ਸਾਂ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਸੁਬਾਹ ਦਾ, ਜਦੋਂ ਦੀ ਜੰਙ ਇੱਥੇ ਪਹੁੰਚੀ ਸੀ, ਦੋਚਿੱਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਦੇ ਘਰੇ ਪੱਤਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵਾਂ ਕਿ ਨਾ। ਬਚਪਨ ਵਿਚ ਮੈਂ ਤੇ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਇਕੱਠੇ ਪੜ੍ਹੇ ਸਾਂ। ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਵਰਗੀ ਸਾਂਝ ਬਾਬਤ ਸੋਚਦਿਆਂ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਕੇ ਮੈਂ ਵਿਚੋਲੇ ਨੂੰ ਕਹਿ ਕੇ ਪੱਤਲ ਮੰਗਵਾ ਲਈ। ਉਂਝ ਵੀ ਅਨੰਦ ਕਾਰਜ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਪੀਣ ਪਿਲਾਉਣ ਦਾ ਦੌਰ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪੀ ਕੇ ਬੰਦਾ ਅਕਸਰ ਦਿਲ ਮਗਰ ਲੱਗ ਕੇ ਭਾਵੁਕ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਾਨੂੰ ਪੱਤਲ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਦਾ ਚਾਅ ਚੁੱਕਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਦੇ ਇਕ ਇਕ ਜੀਅ ਦੀ ਖੈਰ ਸੁੱਖ ਪੁੱਛ ਰਹੀ ਸੀ।

“ਚੰਗਾ ਵੀਰੋ ਤੁਸੀਂ ਬੈਠੋ, ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਲਿਆਈ ਚਾਹ ਬਣਾ ਕੇ।” ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਚੌਂਕੇ ਵੱਲ ਜਾਂਦੀ ਬੋਲੀ।

“ਜੰਙ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਚਾਹ ਨਹੀਂ ਪਿਆਈ ਦੀ ਹੁੰਦੀ।…” ਬਾਹਰੋਂ ਆਏ ਹਜੂਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੱਥ ਮਿਲਾ, ਅੰਦਰੋਂ ਬੋਤਲ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਲਿਆ ਧਰੀ। ਦਾਰੂ ਨਾਲ ਪਲਾਂ ਵਿਚ ਖਾਣ ਲਈ ਕਿੰਨਾਂ ਸਾਰਾ ਸਮਾਨ ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਲਿਆ ਰੱਖਿਆ ਸੀ। ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਦੌਰ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਆ ਬੈਠੀ ਤੇ ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਉਸ ਨੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਛੇੜ ਲਈਆਂ। ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਯਾਦਾਂ। ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਸਾਂਝਾਂ। ਅਪਣੱਤ ਭਰੀਆਂ ਭਾਵੁਕ ਗੱਲਾਂ। ਹਜੂਰਾ ਸਿੰਘ ਸਾਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਪੈੱਗ ਪਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਤੁਰਨ ਲੱਗੇ ਤਾਂ ਹਜੂਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ‘ਤੁਰਨ ਵਾਲਾ ਪੈੱਗ’ ਕਹਿ ਕੇ ਇਕ ਪੈੱਗ ਹੋਰ ਪਾ ਦਿੱਤਾ।

“ਚੰਗਾ ਵੀਰੋ, ਜਦੋਂ ਵੀ ਇੱਧਰ ਆਇਆ ਕਰੋ, ਮਿਲ ਕੇ ਜਾਇਆ ਕਰੋ…ਥੋਡੇ ਪਿੰਡ ’ਚ ਆਪਸ ’ਚ ਲੱਖ ਗੁੱਸੇ ਗਿਲੇ ਹੋਣਗੇ…ਪਰ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਧੀਆਂ-ਧਿਆਣੀਆਂ ਤਾਂ ਸਾਂਝੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ…ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਚਾਅ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਭਾਈ ਥੋਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ, ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ ਵੀਰੋ!” ਸ਼ਰਨਜੀਤ ਮੋਹ ਵਿਚ ਖੀਵੀ ਹੋਈ ਬੋਲੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ।

“ਸਰੂਰੇ ਜਿਹੇ ਗਏ…।” ਗਲੀ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲਿਆ।

“ਹਾਂ, ਪਰ ਇਹ ਸਰੂਰ ਦਾਰੂ ਨਾਲੋਂ ਭੈਣ ਦੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਅਪਣੱਤ ਦਾ ਜ਼ਿਆਦਾ।” ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਜਗਦੀਪ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲ ਗਈ ਸੀ।

                                       -0-