ਨਾਇਬ ਸਿੰਘ ਮੰਡੇਰ
ਸੜਕ ਹਾਦਸੇ ਵਿਚ ਸਕੂਲ ਦੇ ਮੁੱਖ ਅਧਿਆਪਕ ਸਤਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮੌਤ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ ਹਿਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਵਲੂੰਧਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਸ ਸ਼ਾਮ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਅੱਗ ਨਾ ਬਾਲੀ। ਆਖਿਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਸਤਨਾਮ ਸਿੰਘ ਦੇ ਘਰ ਜੁੜੀ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਭਾਈ, ‘ਘੱਲੇ ਆਏ ਨਾਨਕਾ, ਸੱਦੇ ਉੱਠੀ ਜਾਇ’ ਦੇ ਮਹਾਂ-ਵਾਕ ਮੁਤਾਬਕ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਹਰ ਇਕ ਨੇ ਵਾਰੋ-ਵਾਰੀ ਤੁਰ ਜਾਣਾ ਏ, ਢੇਰੀ ਢਾਹ ਕੇ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ। ਹਿੰਮਤ ਤੋਂ ਕੰਮ ਲਓ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਛੱਡੇ ਅਧੂਰੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸੋਚੋ।”
ਬਾਪੂ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਗੱਲ ਸਭ ਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗੀ। ਭੋਗ ਦੀ ਰਸਮ ਤਕ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਸੱਥਰ ਉੱਤੇ ਜੁੜਿਆ ਰਿਹਾ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਸਤਨਾਮ ਸਿੰਘ, ਮੁੱਖ ਅਧਿਆਪਕ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਦੀ ਸਿਫਤ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਭੋਗ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਅਧਿਆਪਕ, ਸਮਾਜਸੇਵੀ, ਰਾਜਨੀਤਕ ਲੋਕ ਤੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ਹੁੰਮ-ਹੁਮਾ ਕੇ ਪਹੁੰਚੇ। ਕਈ ਕਿੱਲਿਆਂ ਵਿਚ ਬੈਠਣ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਘੱਟ ਰਹਿ ਗਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਪੁੱਜ ਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸੰਸਾ ਕੀਤੀ। ਕਈ ਸਕੂਲ ਮੁਖੀਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਸਾਡੀ ਬਰਾਦਰੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਹੁਤ ਹਿੰਮਤੀ ਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰ ਬੰਦਾ ਵਿੱਛੜ ਗਿਐ।” ਕਈਆਂ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿਚ ਗੇਟ ਬਣਾਉਣ ਤੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂ ਉੱਤੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਸਭ ਦੀਆਂ ਦਲੀਲਾਂ ਤੇ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਖੜੇ ਹੋ ਕੇ ਸਿਫਤਾਂ ਦੇ ਪੁਲ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ, “ਸਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਰਗਾ ਲਾਇਕ, ਹਿੰਮਤੀ ਤੇ ਚੰਗੀ ਸੋਚ ਵਾਲਾ ਮੁਖੀਆ ਦੇ ਦਿਓ, ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਇਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਸੱਚੀ ਸ਼ਰਧਾਂਜਲੀ ਹੋਵੇਗੀ।”
ਸੱਚੀ ਤੇ ਕੌੜੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਵਿਚ ਝੱਟ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਛਾ ਗਈ।
-0-
