ਜਗਦੀਸ਼ ਰਾਏ ਕੁਲਰੀਆਂ
ਕਾਗਜ਼ ਤੇ ਲਿਖੇ ਇੱਕ ਵਾਕ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਹੀ ਉਸਦੇ ਹੋਸ਼ ਉੱਡ ਗਏ| ਪਿਛਲੇ ਹਫਤੇ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਮੰਸੂਰੀ ਦੀ ਸੈਰ ਕਰਕੇ ਆਇਆ ਸੀ| ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਸਾਰੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਉਸਦੇ ਚੇਤੇ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ|
“ਸੋਹਣੀ ਕੁੜੀ ਦਿਖੀ ਨਹੀਂ .... ਸਾਲਿਆ ਤੇਰੀ ਲਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਟਪਕ ਜਾਂਦੀ ਐ...."
ਮੰਸੂਰੀ ਦੀਆਂ ਹਸੀਨ ਵਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਸੈਰ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸ਼ਾਮ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ|
“ਯਾਰ! ਏਹਦੇ 'ਚ ਲਾਰ ਟਪਕਣ ਵਾਲੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਐ.... ਸੋਹਣੀ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਤਾਂ ਕਰਨੀ ਹੀ ਬਣਦੀ ਐ... ਨਾਲੇ ਆਪਾਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਜੇ ਬਾਹਰ ਘੁੰਮਣ ਜਾਣਾ ਐ ਤਾਂ ਯਾਰ ਉੱਥੇ ਫੁੱਲ ਐਨਜੁਆਏ ਕਰਨਗੇ...|" ਉਸਨੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਮੋੜਵਾਂ ਉੱਤਰ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ|
“ਉਹ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਗੱਲ ਠੀਕ ਆਂ... ਮੈਂ ਕਿਹੜਾ ਤੈਨੂੰ ਮਨ੍ਹਾਂ ਕਰਦਾ ... ਰਾਤ ਨੂੰ ਚੱਲਾਂਗੇ, ਉੱਥੇ ਜਿੱਥੇ ਸਭ ਕੁੱਝ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਦਾ ਮਿਲਦੈ...” ਸ਼ਾਮ ਨੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਸੁਰ ਵਿੱਚ ਸੁਰ ਮਿਲਾਈ|
“ਨਹੀ ਯਾਰ, ਉੱਥੇ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਉਸੇ ਨਵੀਂ ਦੋਸਤ ਕੋਲ ਜਾਊ ..ਜਿਹੜੀ ਕੱਲ੍ਹ ਮਿਲੀ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਰਾਤ ਦੇ ਖਾਣੇ ਦੀ ਦਾਵਤ ਦਿੱਤੀ ਸੀ.. ਬੜੀ ਚੀਜ਼ ਐ ਉਹ...|"
'ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਿਲਕੁੱਲ ਨਹੀ ਜਚੀ ਉਹ .... ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਐਨਾ ਖੁੱਲਗੀ ਕਿ ਤੈਨੂੰ ਖਾਣੇ ਦੀਆਂ ਦਾਵਤਾਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਹੀ... ਦੇਖਕੇ ਚੱਲ..... ਇੱਥੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਆਕੇ ਆਪਣਾ ਕੀ ਵੱਟੀਦਾ ਐ...! ਸ਼ਾਮ ਨੇ ਤੌਲਖਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਸੀ|
“ਤੂੰ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਡਰਪੋਕ ਹੀ ਰਹੇਗਾ .... ਜੇ ਇੱਥੇ ਆ ਕੇ ਐਸ਼ ਨਾ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਆਏ ਕੀ ਧੱਕੇ ਖਾਣ ਸੀ....|" ਉਸਨੇ ਸਿਗਰਟ ਦਾ ਲੰਮਾ ਕਸ਼ ਖਿੱਚਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣਾ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾਇਆ|
ਸ਼ਾਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰਲੇ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰ ਆਇਆ ਸੀ|
“ਵੈੱਲਕਮ ਟੂ ਐੱਚ.ਆਈ.ਵੀ. ਵਰਲਡ ...." ਡਾਕ ਵਿੱਚ ਆਏ ਖਤ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਪੜਦੇ ਹੋਏ, “ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ... ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।" ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ|
-0-
No comments:
Post a Comment