ਜਸਵੀਰ ਜੱਸ ਛਤੇਆਣਾ
“ਤਕੜਾ ਰਹਿਨੈਂ ਤਾਇਆ?” ਦੀਪੇ ਨੇ ਅੱਡੇ ਵੱਲੋਂ ਆਉਂਦੇ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੋ ਪੈਰੀਂ ਹੱਥ ਲਾਉਂਦਿਆ ਪੁੱਛਿਆ।
“ਕਾਹਦਾ ਤਕੜਾ ਸ਼ੇਰਾ, ਹੁਣ ਤਾਂ ਬਸ ਦਿਨ ਕੱਟਦੇ ਆਂ।” ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉਦਾਸੀ ਭਰੇ ਬੋਲਾਂ ਵਿਚ ਕਿਹਾ।
“ਕਿੱਧਰੋਂ ਆਇਐਂ ਅੱਜ, ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ?”
“ਆਉਣਾ ਕੀ ਢੱਠੇ ਖੂਹ ’ਚੋਂ ਐ। ਬੈਂਕ ਗਿਆ ਸੀ ਪੈਲਸਨ ਲੈਣ, ਉਹ ਕੁੱਤੇ ਭੁਕਾਈ ਕਰਾਈ ਜਾਂਦੇ ਐ।” ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਆਖਿਆ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਕੰਮ ਤੋਂ ਅੱਕਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਰੋਜ਼-ਰੋਜ਼ ਬੈਂਕ ਵਾਲੇ ਚੱਕਰ ਜੋ ਲਵਾਉਂਦੇ ਐ। ਉਸ ਤੋਂ ਤੁਰਿਆ ਵੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।
“ਭਕਾਈ ਤਾਂ ਤਾਇਆ ਕਰਨੀ ਈ ਪੈਂਦੀ ਐ, ਆਹ ਸਰਕਾਰੀ ਕੰਮ ਐਵੇਂ ਥੋੜ੍ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਐ, ਨਾਲੇ ਲਗਦੈ ਤੂੰ ਤਾਂ ਅੱਜ ਲੈ ਈ ਆਇਆ ਪੈਨਸ਼ਨ?”
“ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਆਇਆ। ਐਨੇ ਭਲੇਮਾਨਸ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਜਿਹੜੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਦੇ ਹੱਥ ’ਤੇ ਧਰ ਦੇਣ। ਪੂਰਾ ਇਕ ਹਫਤਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕੁੱਤੇ ਭੁਕਾਈ ਕਰਦੇ ਨੂੰ। ਕਦੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ, ਫਲਾਣਾ ਸਾਬ ਹੈਨੀ, ਕਦੇ ਕਹਿ ਦਿੰਦੇ ਐ ਫਲਾਣਾ ਹੈ ਨੀ। ਅੱਜ ਉਡੀਕਦੇ-ਉਡੀਕਦੇ ਆਹ ਵੇਲਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਘਰੇ ਆਟਾ ਖੰਡ ਹੈ ਨੀ, ਇੱਧਰੋਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸਾਬ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਬਹੁਤ ਮਿੰਨਤਾਂ ਤਰਲੇ ਕੀਤੇ, ਬਈ ਜਿਹੜੇ ਚਾਰ ਛਿੱਲਡ਼ ਦੇਣੇ ਐ ਦੇ ਦਿਓ, ਰੋਜ਼-ਰੋਜ਼ ਮੇਥੋਂ ਤੁਰਿਆ ਨਈਂ ਜਾਂਦਾ। ਪਰ ਕਿੱਥੇ ਸੁਣਦੈ ਕੋਈ। ਸੋਚਿਆ ਸੀ, ਘਰ ਦਾ ਰਾਸ਼ਨ ਲੈ ਜੂੰਗਾ, ਰੋਜ਼-ਰੋਜ਼ ਮੰਗਦਿਆਂ ਵੀ ਸ਼ਰਮ ਆਉਂਦੀ ਐ…ਮੁੰਡੇ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪਤੈ ਦੋਵੇਂ ਪੱਲਾ ਛੁੜਾ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਚਲੇ ਗਏ…ਬਸ ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹੀ ਆਖਰੀ…।”
ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਬਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਗੱਚ ਭਰ ਆਇਆ।
-0-
No comments:
Post a Comment