ਵਿਚਾਰਾ ਅਲਾਦੀਨ

ਸ਼ਰਨ ਮੱਕਡ਼

ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਅਲਾਦੀਨ ਜ਼ਾਰ-ਜ਼ਾਰ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਪਿੰਡੇ ਤੋਂ ਨੁੱਚਡ਼ਦੀ ਰੱਤ ਦੇਖਕੇ ਹਰ ਕਿਸੇ ਦਾ ਦਿਲ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਵਿਰਲਾਪ ਸੁਣ ਕੇ ਰਾਹਗੀਰ ਰੁਕਦੇ, ਉਸਦੀ ਭੈੜੀ ਹਾਲਤ ਦੇਖਕੇ ਹਉਕਾ ਭਰਦੇ ਤੇ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਕੰਮਾਂ ਨੂੰ ਟੁਰ ਜਾਂਦੇ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਹਦੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮਰਹਮ-ਪੱਟੀ ਨਾ ਕੀਤੀ। ਰਾਹਗੀਰ ਸੋਚਦੇ ਕਿ ਅਲਾਦੀਨ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਚਿਰਾਗ਼ ਹੈ। ਉਹ ਜਦੋਂ ਚਾਹੇ ਉਸ ਵਿੱਚੋਂ ਜਿੰਨ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਚਾਹੇ ਹਾਸਿਲ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਲਾਦੀਨ ਏਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੀ। ਹਰ ਸੰਕਟ ਵੇਲੇ ਉਸ ਦਾ ਜਿੰਨ ਉਸਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਹੋਇਆ ਚੁਰਸਤੇ ਵਿਚ ਖੜਾ ਲਹੂ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਕੇਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਨਿਕਲਦੀ ਹੂਕ ਕਲੇਜਾ ਛਲਨੀ ਕਰਦੀ, ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਦੀ ਮਰਹਮ-ਪੱਟੀ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਚੁਰਸਤੇ ਵਿਚ ਬੇਬਸ ਖੜਾ ਅਲਾਦੀਨ ਰੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਇਹ ਹਾਲਤ ਦੇਖਕੇ ਰਾਹਗੀਰ ਉਸਤੋਂ ਪੁੱਛਦੇ:

“ਭਰਾ ਅਲਾਦੀਨ, ਜੇ ਤੇਰੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਤੇ ਮਰਹਮ ਨਾ ਲੱਗੀ ਤਾਂ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਾਂ ਤੇਰੀ ਸਾਰੀ ਰੱਤ ਨੁੱਚਡ਼ ਜਾਏਗੀ। ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਤਾਂ ਚਿਰਾਗ ਹੈ। ਚਿਰਾਗ ਦੇ ਜਿੰਨ ਨੂੰ ਝਟਪਟ ਬੁਲਾ, ਉਹ ਤੇਰੇ ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ ਤੇ ਮਰਹਮ-ਪੱਟੀ ਕਰੇ। ਜੋ ਤੇਰੇ ਪਿੰਡੇ ਨੂੰ ਲਹੂ-ਲੁਹਾਣ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਬੰਨ੍ਹੇ।”

ਹੱਥ ਵਿਚ ਖਾਲੀ ਚਿਰਾਗ ਫੜੀ ਅਲਾਦੀਨ ਜ਼ਾਰੋ-ਜ਼ਾਰ ਰੋਣ ਲੱਗਾ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ, “ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਚਿਰਾਗ ਹੀ ਬੇਕਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਜਿੰਨ ਨੂੰ ਮੈਂ ਰਾਜਧਾਨੀ ਭੇਜਿਆ ਸੀ ਮਰਹਮ ਲੈਣ ਲਈ, ਉਹ ਵਾਪਸ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ।”

                           -0-