ਸਹਾਰਾ

                                                       

  ਕੁਲਵਿੰਦਰ ਜੱਜ

ਸੋਨੂੰ ਨੂੰ ਲੰਗੜਾ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਦੇਖ ਮੈਂ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਰੋਕ ਲਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਕਿਉਂ ਬਈ, ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ?”

“ਕੜੱਲ ਪਈ ਐ… ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ।” ਥੁਥਲਾਉਂਦੀ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਉਹ ਬੋਲਿਆ।

“ਚੱਲ ਬੈਠ ਪਿੱਛੇ, ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਘਰ ਛੱਡ ਆਵਾਂ।”

ਉਹਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਉੱਪਰ ਬੈਠਣ ਦੇ ਢੰਗ ਤੋਂ ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕੇ ਉਹਨੇ ਜ਼ਰੂਰ ਨਸ਼ੇ ਦੀਆਂ ਗੋਲੀਆਂ ਖਾਧੀਆਂ ਹਨ।

ਉਸਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਮੈਂ ਆਂਟੀ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ। ਸੋਨੂੰ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਛੇੜੀ ਤਾਂ ਬੋਲੀ , “ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਪੁੱਤ, ਇਹਦਾ ਤਾਂ ਬਾਹਲਾ ਈ ਮਾੜਾ ਹਾਲ ਐ। ਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸਿੱਧੇ ਮੂੰਹ ਗੱਲ ਕਰਦੈ, ਨਾ ਚੱਜ ਨਾਲ ਰੋਟੀ-ਟੁੱਕ ਈ ਖਾਂਦੈ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵਰਾਂਡੇ ’ਚ ਮੰਜੇ ’ਤੇ ਪਿਆ ਰਹਿੰਦੈ। ਵੱਡੇ ਤਾਂ ਦੋਨੋਂ ਅੱਡ ਹੋ ਕੇ ਪਾਸੇ ਹੋਗੇ. ਉਨ੍ਹਾਂ ਭਾਵੇਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਜਿਉਂਦੇ ਈ ਮਰਗੇ, ਨਾ ਲੈਣਾ, ਨਾ ਦੇਣਾ…ਬੁਢਾਪੇ ’ਚ ਇਹਦਾ ਈ ਸਹਾਰਾ ਤੱਕਦੇ ਸੀ, ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਆਪ  ਈ ਸਹਾਰਾ ਭਾਲਦਾ…।’ ਆਂਟੀ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ ਤੇ ਉਹ ਗੱਲ ਵੀ ਪੂਰੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕੀ।

ਮੈਰਾ ਮਨ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਸੋਨੂੰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਯਾਰ, ਹੋਰ ਨੀਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਦੁਕਾਨ ’ਤੇ ਈ ਲੱਗ ਜਾ, ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਘਰੇ ਆਉਣਗੇ।”

ਸੋਨੂੰ ਦੇ ਕੁਝ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਂਟੀ ਬੋਲ ਪਈ, “ਪੁੱਤ ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਇਹੀ ਕਹਿੰਨੀਂ ਆਂ। ਬਈ ਜੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਨ੍ਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਉ ਨਾਲ ਈ ਚਲਾ ਜਾਇਆ ਕਰ, ਜੰਤਰੀ ਵੇਖਣੀ ਈ ਸਿੱਖ ਲੈ…।”

ਸੋਨੂੰ ਨੇ ਆਂਟੀ ਵੱਲ ਕੈਰੀ ਜਿਹੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ। ਮੈਂ ਵੀ ਉੱਥੋਂ ਵਾਪਸ ਆਉਣਾ ਹੀ ਠੀਕ ਸਮਝਿਆ। ਸੋਨੂੰ ਲੜਖੜਾਉਂਦਾ ਜਿਹਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਤੱਕ ਆ ਗਿਆ।  ਬਾਹਰ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, “ਹੁਣ ਤੂੰ ਬਾਹਲਾ ਵੱਡਾ ਹੋ ਗਿਆ!…ਮੈਨੂੰ ਮੱਤਾਂ ਦੇਣ ਲੱਗ ਪਿਐਂ।”

“ਮੈਂ ਤਾਂ ਯਾਰ ਤੇਰੇ ਭਲੇ ਨੂੰ ਕਹਿਨੈਂ।”

“ ਜੇ ਮੇਰੇ ਭਲੇ ਦੀ ਐਨੀ ਈ ਚਿੰਤਾ ਐ ਤਾਂ… ਮੈਨੂੰ ਆਵਦੇ ਯਾਰ ਦੇ ਪੈਟਰੋਲ ਪੰਪ ’ਤੇ ਲਵਾ ਦੇ…ਤਨਖਾਹ ਘਰੇ ਦੇ ਦੂੰ…ਨਸ਼ੇ ਦਾ ਉੱਪਰੋਂ ਸਰ ਜੂ…।”

“ਅੱਜ ਕੱਲ ਪੰਪਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਖਤੀ ਐ, ਐਵੇਂ ਫਸ ਜੇਂਗਾ। ਤੂੰ ਨਸ਼ਾ ਕਰਨਾ ਈ ਛੱਡ ਦੇ।” ਕਹਿ ਮੈਂ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਨੂੰ ਕਿੱਕ ਮਾਰ ਤੁਰ ਪਿਆ।

“ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਪਟਰੌਲ ਤਾਂ ਸੁੰਘਣ ਨੂੰ ਮਿਲੂ…।” ਪਿੱਛੋਂ ਸੋਨੂੰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦਿੱਤੀ।

                                        -0-

ਪਾਪ

ਡਾ. ਚਰਨ ਸਿੰਘ (ਡਾ.)

ਲੰਮੀ ਬਹਿਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਉਲੀਕਿਆ ਗਿਆ। ਡਾਇਗਨੋਸਟਿਕ ਸੈਂਟਰ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਪਰਚੀ ਬਣਵਾਈ ਤੇ ਲਾਈਨ ਵਿਚ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਦੀ ਉਡੀਕ ਵਿਚ ਬੈਠ ਗਏ। ਡਾਇਗਨੋਜ਼ਰ ਨੇ ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਅਤੇ ਕੰਪਿਊਟਰ ਵਿੱਚੋਂ ਆਈ ਰਿਪੋਰਟ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ, “ਫੀਮੇਲ ਬੇਬੀ।”

ਪੈਰਾਂ ਹੇਠੋਂ ਮਿੱਟੀ ਨਿਕਲ ਗਈ। ਕੰਬਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਅਲਟਰਾਸਾਊਂਡ ਤੇ ਰਿਪੋਰਟ ਫੜਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ। ਉਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਫੈਮਿਲੀ ਡਾਕਟਰ ਸੀ। ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਮਸ਼ਵਰੇ ਪਿੱਛੋਂ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਅਬਾਰਸ਼ਨ ਕਰ ਕੰਮ ਨਿਬੇੜ ਦਿੱਤਾ। ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਰਵਾਨਾ ਹੋ ਗਏ। ਕਾਰ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਸੜਕ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਇੱਕ ਕੁੱਤੀ ਆਪਣੇ ਕਤੂਰਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਾਰ ਦਾ ਹਾਰਨ ਸੁਣ ਕੇ ਕਤੂਰੇ ਸੜਕ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਹੋ ਗਏ। ਕਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਕਤੂਰਿਆਂ ਨੂੰ ਪਰੇ ਕਰਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, “ਕਿਤੇ ਹੇਠਾਂ ਆ ਕੇ ਮਰ ਨਾ ਜਾਇਓ। ਹੋਰ ਪਾਪ ਹੀ ਨਾ ਲੱਗ ਜਾਵੇ।”

                                         -0-

ਅਣਖ

ਮਲਕੀਤ ਸਿੰਘ ਬਿਲਿੰਗ

‘ਵੀਰਾ, ਧਿਆਨ ਰੱਖੀਂ ਆਪਣੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦਾ। ਬੇਬੇ ਦੇ ਮਰਨ ਵੇਲੇ ਦੇ ਬੋਲ ਨਿਭਾਵੀਂ।” ਵੀਰਾਂ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਅਮਰ ਖਾਮੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਬੋਲ ਸੁਣਦਾ, ਪਰ ਮੂੰਹੋਂ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲਦਾ।

“ਤੇਰਾ ਬਾਪ ਤਾਂ ਜਿਹੋ-ਜਿਹਾ ਨਿਕੰਮਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਹੈ, ਪਰ ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਵੀਰ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪਾਲੀਂ, ਰੁਲਣ ਨਾ ਦੇਵੀਂ ਧੀਏ। ਤੂੰ ਹੀ ਹੁਣ ਇਸਦੀ ਮਾਂ ਹੈਂ।” ਵੀਰਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਬੇਬੇ ਦੇ ਕਹੇ ਆਖਰੀ ਸ਼ਬਦ ਰਹਿੰਦੇ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਹ ਅਮਰ ਦਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਖਿਆਲ ਰੱਖਦੀ, ਘਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਖਾਤਰ ਉਹਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ।

ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਹੱਲਿਆ ਦਾ ਰੌਲਾ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮੁਸਲਮਾਨ ਕਾਫਲਿਆਂ  ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਲੰਘ ਰਹੇ ਸਨ। ਅਮਰ ਵੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਵੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਕੋਈ ਸੋਹਣੀ ਸੁਨੱਖੀ ਔਰਤ ਕਾਫਲਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਉਧਾਲ ਲਿਆਵੇ। ਪਰ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਕਰਨ ਨਹੀਂ ਦੇਵੇਗੀ।

ਇਕ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ-ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਅਮਰ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਰਾਤ ਕਾਫਲੇ ਵਾਲੇ ਉਸਦੀ ਭੈਣ ਦਾ ਕਤਲ ਕਰ ਗਏ ਹਨ।

“ਮੈਂ ਬਦਲਾ ਲਵਾਂਗਾ…ਮੈਂ ਅਣਖ ਖਾਤਰ…ਇਹ ਬੋਲਦਾ ਉਹ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਦੀ ਲਾਸ਼ ਕੋਲ ਦੀ ਲੰਘਦਾ ਕਾਫਲੇ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੌਜਵਾਨ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਉਧਾਲਣ ਲਈ ਹਥਿਆਰ ਲੈ ਕੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ।

                                      -0-

ਚੀਰੇ ਵਾਲਾ

ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਭਾਈ ਰੂਪਾ

“…ਚੀਰੇ ਵਾਲਾ! ਮਿੰਦੀਏ…ਨੀ ਮਿੰਦੀਏ…ਆ ਜਾ ਨੀ ਰਾਣੋਂ ਦੀ ਬਰਾਤ ਆਗੀ, ਆਜਾ ਨੀਂ ਪਰ੍ਹੋਣਾ ਵੇਖੀਏ, ਕਿੰਨਾਂ ਕੁ ਸੋਹਣੈ…ਤਾਈ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ, ਬਲਾਂ ਈ ਸੋਹਣੈ…।” ਦੀਪੀ ਨੇ ਦਰੀ ਬੁਣਦੀ ਮਿੰਦੀ ਦੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਖਿੱਚਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

ਝਟਕੇ ਜਿਹੇ ਨਾਲ ਬਾਂਹ ਛੁਡਾਉਂਦਿਆਂ ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨੀ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਣਾ ਮੱਚੀ ਜਿਹੀ ਦਾ ਪਰ੍ਹੋਣਾ, ਡੇਲੜ ਜਿਹੀ ਦੀ ਪਹਿਲਾਂ ਈ ਆਕੜ ਨੀ ਝੱਲੀ ਜਾਂਦੀ।” ਮਿੰਦੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਅੰਦਰਲੀ ਭੜਾਸ ਨੂੰ ਕੱਢਿਆ।

ਦੀਪੀ ਕੱਚੀ ਕੰਧੋਲੀ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਕੰਧ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਗਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੀ ਬਰਾਤ ਦੇਖਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਬੈਂਡ ਵਾਜਿਆਂ ਦੀ ਭੰਗੜੇ ਵਾਲੀ ਬੀਟ ਉੱਤੇ ਬਰਾਤੀ ਮੁੰਡੇ ਕੱਚੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਧੂੜਾਂ ਪੁੱਟਦੇ ਆ ਰਹੇ ਸਨ। ਬੈਂਡ ਵਾਜਿਆਂ ਦੀ ਸੰਗੀਤਕ ਮਸਤੀ ਨੇ ਪੰਦਰਵੇਂ ਸਾਲ ਦੇ ਜਵਾਨੀ ਵਾਲੇ ਮੁੱਢਲੇ ਟੰਬਿਆਂ ਤੇ ਖੜੀ ਦੀਪੀ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਤਰੰਗ ਛੇੜ ਦਿੱਤੀ। ਦਿਲ ਵਿਚ ਉੱਠੀ ਤਰੰਗ ਨੇ ਅੰਦਰਲੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨੂੰ ਛੱਲ ਜਿਹੀ ਮਾਰੀ ਤਾਂ ਦੀਪੀ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹਾਸਾ ਖਿੱਲਰ ਗਿਆ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਬਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਚੜਚੋਕਾਂ ਪਾਉਣ ਲੱਗਾ।

ਇੱਧਰ ਆਪਣੇ ਦਾਜ ਦੇ ਆਹਰ ਵਿਚ ਲੱਗੀ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਬਰਾਤ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਨਹੀਂ ਉਸੇ ਦੀ ਹੀ ਆਈ ਹੋਵੇ। ਉਸਦੇ ਖਿਆਲਾਂ ਵਿਚ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰੰਗੀਨ ਫੁਲਝੜੀਆਂ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਫੁੱਟ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਬਣੇ ਵਿਆਹ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਵਹੁਟੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਉਹ ਗੋਡੇ ਉੱਤੇ ਠੋਡੀ ਰੱਖ ਕੇ ਉਨਾਭੀ ਰੰਗ ਦੇ ਸੂਤ ਵਾਲੀ ਅੱਟੀ ਨੂੰ ਲਪੇਟਦੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਗੁਲਾਬੀ ਰੰਗੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਵਿਚ ਗੁਆਚੀ ਆਪਣੇ ਚੀਰੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਟੋਹ ਲੈਂਦੀ ਫਿਰਦੀ ਸੀ।

ਪਲ ਦੀ ਪਲ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿਚੋਂ ਅਜੀਬ ਮਦਭਰੀ ਖੁਸ਼ਬੋਈ ਜਿਹੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਤਾ ਨੀਂ ਕਿਹੜੀ ਸੰਗ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕਣਕਵੰਨੇ ਰੰਗ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਲਾਬੀ ਭਾ ਮਾਰਨ ਲਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਉਲਝੇ ਵਾਲਾਂ ਦੀ ਢਿੱਲੀ ਜਿਹੀ ਗੁੱਤ ਵਿੱਚੋਂ ਕਲੀਆਂ ਦੀ ਮਹਿਕ ਦਾ ਬੁੱਲਾ ਜਿਹਾ ਵੱਜਾ। ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਵਹੁਟੀ ਬਣੀ ਮਿੰਦੀ ਦੀ ਚੂੜੇ ਵਾਲੀ ਬਾਂਹ ਫੜ ਕੇ ਕੋਈ ਦੂਰ ਲਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਧਰ ਬਰਾਤ ਗਲੀ ਦਾ ਮੋੜ ਮੁੜ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਦੀਪੀ ਨੇ ਕੰਧੋਲੀ ਉੱਤੋਂ ਧੜਾਮ ਦੇਣੇ ਛਾਲ ਮਾਰੀ ਤੇ ਛੜੱਪੇ ਲਾਉਂਦੀ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਚਿੰਬੜ ਗਈ। ਸੁਪਨਿਆਂ ਦੇ ਅੰਬਰੀਂ ਉੱਡਦੀ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਗੁੱਤੋਂ ਫੜ ਕੇ ਦਰੀ ਵਾਲੇ ਫੱਟੇ ਉੱਤੇ ਲਿਆ ਮਾਰਿਆ ਹੋਵੇ। ਮਿੰਦੀ ਦਾ ਜੀ ਕਰੇ ਕਿ ਕੜਾਕ ਕਰਦੀ ਇਕ ਚਪੇੜ ਦੀਪੀ ਦੇ ਜੜ ਦੇਵੇ। ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੇ ਅੰਦਰਲੇ ਡਰ ਕਰਕੇ ਕਸੀਸ ਜਿਹੀ ਵੱਟ ਗਈ। ਪਰ ਦੀਪੀ ਆਪਣੀ ਮਸਤੀ ਦੀ ਲੋਰ ਵਿਚ ਸੀ। ਆਖੀ ਜਾਵੇ, “ਨੀ ਮਿੰਦੀਏ, ਹਾਏ ਨੀ ਮਿੰਦੀਏ! ਤੇਜੋ ਦੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਤਾਂ ਭਾਗ ਈ ਖੁੱਲ੍ਹਗੇ, ਸੱਚੀਂ ਮੁੰਡਾ ਤਾਂ ਬਲਾਂ ਈ ਸੋਹਣੈ…ਤੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਆਜਾ ਦੇਖਲੈ…ਦਰੀ ਨੂੰ ਫੇਰ ਫੂਕ ਲੀਂ।” ਦੀਪੀ ਨੇ ਜਦ ਮਿੰਦੀ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਤੱਕਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਜਿਵੇਂ ਮਿੰਦੀ ਦੇ ਮੁੱਖ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਨੂਰ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ।

ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਮਿੰਦੀ ਦੀ ਬੀਬੀ ਗਲ ਪਾਈ ਚੁੰਨੀ ਵਿਚ ਪਕੌੜੇ ਤੇ ਕੁਝ ਜਲੇਬੀਆਂ ਲਪੇਟੀ ਆ ਗਈ।

“ਲਿਆ ਨੀਂ ਦੀਪੀਏ, ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਤੋਂ ਚਾਹ ਲਾਹ ਲਿਆ। ਆਜੋ ਥੋਨੂੰ ਤੱਤੇ ਤੱਤੇ ਪਤੌੜ ਖੁਆਵਾਂ।”

ਦੀਪੀ ਬਾਟੀਆਂ ਵਿਚ ਚਾਹ ਪਾ ਲਿਆਈ। ਸਭ ਨੇ ਰਲ ਕੇ ਚਾਹ ਪੀਤੀ, ਪਕੌੜੇ ਖਾਧੇ, ਪਰ ਮਿੰਦੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਚਾਹ ਫਿੱਕੀ ਤੇ ਪਕੌੜੇ ਬੇਸੁਆਦੇ ਜਿਹੇ ਲੱਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹਦਾ ਚੀਰੇ ਵਾਲਾ ਕਿਤੇ ਗੁਆਚ ਗਿਆ ਸੀ।

                                         -0-