ਬਲਬੀਰ ਪਰਵਾਨਾ
ਪੇਕੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਗਲੀ ’ਚ ਸ਼ੀਲੋ ਨੇ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਸਾਹਮਣਿਉਂ ਆਉਂਦੇ ਹਰਪਾਲ ਨੂੰ ਦੇਖ ਇਕ ਪਲ ਠਿਠਕੀ।
ਅਣਸਵਾਰੀ ਦਾਹੜੀ, ਸਿਰ ’ਤੇ ਉਗੜ-ਦੁਗੜੀ ਵਲ੍ਹੇਟੀ ਹੋਈ ਪੱਗ, ਅਧੋਰਾਣੇ ਜਿਹੇ ਕਪੜੇ। ਹੱਥ ’ਚ ਫੜੀ ਹੋਈ ਦਾਤਰੀ ਤੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਤੱਪੜ। ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਪੱਠਿਆਂ ਨੂੰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਕੀ ਹਾਲ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ?” ਇਕ ਸਾਂਝ ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ’ਚ ਲਿਸ਼ਕ ਉੱਠੀ। ਚੜ੍ਹਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਛੇ ਸੱਤ ਵਰ੍ਹੇ ਉਹਦੀ ਹਰਪਾਲ ਨਾਲ ਆੜੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਸਰੀਰਕ ਸਾਂਝ। ਵੇਲੇ ਕੁਵੇਲੇ ਮੌਕਾ
ਮਿਲਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਉਹਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ’ਚ ਭੱਜ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
“ਤੂੰ ਆਪਣਾ ਵੀ ਤਾਂ ਦੇਖ…” ਇਕ ਪਲ ਉਹ ਵੀ ਹੱਸਿਆ।
ਪਿਛਲੇ ਅੱਠ ਦਸ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ’ਚ ਜਿਉਂ ਸ਼ੀਲੋ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਕਦੇ ਕਦਾਈਂ ਬਸ ਇੰਜ ਅਚਾਨਕ ਹੀ
ਕਿਤੇ ਰਾਹ ਗਲੀ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਫਿਰ ਰਸਮੀ ਸੁਖ-ਸਾਂਦ ਤੇ ਬਸ…
ਗਲੀ-ਗਲੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਇਕ ਤੀਵੀਂ ਨੂੰ ਤੱਕ ਉਸ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਖੜ੍ਹੀ ਆਪਣੀ ਪੰਜ ਕੁ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਧੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਕਹਿ ਨੀ ਮਾਮੇ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ।” ਹਰਪਾਲ
ਨੇ ਵੀ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਦਿੱਤਾ।
ਤੇ ਫਿਰ ਦੋਵੇਂ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਰਾਹ ਲੰਘ ਗਏ।
-0-
No comments:
Post a Comment