ਰਣਜੀਤ ਆਜ਼ਾਦ ਕਾਂਝਲਾ
ਅੱਜ ਪ੍ਰਸਿੰਨੀ ਨੇ
ਆਪਣੇ ਸਹੁਰੇ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸ਼ਰਾਧ ਪਾਉਣਾ ਹੈ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਕੇ ਪੰਡਿਤ ਦੇ ਆਉਣ ਦੀ ਉਡੀਕ
ਵਿਚ ਹੈ। ਪਰ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕਈ ਹੋਰ ਘਰ ਸ਼ਰਾਧ ਖਾਣ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਹੋ
ਗਈ।
ਘਰ ਦੇ ਛੋਟੇ ਬੱਚੇ
ਦੇਰ ਕਾਰਨ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਵਿਲਕਦੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਾਦੇ ਤੋਂ ਦੇਖੇ ਨਾ ਗਏ। ਮਨ ਵਿਚ ਸੋਚਦਾ ਉਹ ਆਪਣੀ
ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਬੋਲਿਆ, “ਬਹੂ
ਰਾਣੀ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਭੁਖਾ ਕਿਉਂ ਮਾਰਿਆ ਹੈ? ਦੇਖ
ਤਾਂ ਭਾਈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਿੰਨਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈ।”
ਥੋੜੀ ਉਡੀਕ ਮਗਰੋਂ
ਉਹ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਤਾਕੀਦ ਕਰਦਾ ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ, “ਲਿਆ ਭਾਈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਨੂੰ ਦੇਹ ਜੋ ਕੁਝ ਤੂੰ
ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਸ਼ਰਾਧ ਲਈ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਵਿਲਕਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖੁਆ ਦੇਣੀ
ਸ਼ਰਾਧ ਖੁਆਉਣ ਤੋਂ ਵੀ ਮਹਾਨ ਤੇ ਸ਼ੁਭ ਕੰਮ ਹੈ।”
ਦਾਦਾ ਪੋਤਿਆਂ ਨੂੰ
ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਿਆਂ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ। ਬਾਬਾ ਮੂੰਹ ਵਿਚ ਬੁੜਬੁੜਾਇਆ, “ਅਸਲ
ਸ਼ਰਾਧ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅੱਜ ਪਾਇਆ ਹੈ।”
-0-
No comments:
Post a Comment