ਸਤਿਪਾਲ
ਖੁੱਲਰ
ਗਲੀਆਂ-ਬਾਜ਼ਾਰਾਂ
ਵਿਚ ਰੌਣਕਾਂ ਸਨ। ਪੋਸਟਰਾਂ ਝੰਡੀਆਂ ਨਾਲ ਗਲੀਆਂ ਤੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸਜਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ
ਸ਼ਾਂਤ ਜਿਹੀ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲੇ ਮੁਹੱਲੇ ਵਿਚ ਰੋਜ਼
ਵਾਂਗ ਬੱਚੇ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਨ। ਗਲੀ ਵਿਚ ਤਾਜ਼ੀ ਮਿੱਟੀ-ਰੇਤ ਦੇ ਢੇਰ ਵਿੱਚੋਂ ਰੇਤ ਦੇ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਦੀ
ਖੇਡ। ਆਪਣੀ ਖੇਡ ਵਿਚ ਮਸਤ ਬੱਚੇ ਜਿਵੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਬਗੀਚੀ ਹੋਣ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਤਰ੍ਹਾਂ-ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਫੁੱਲ ਖਿੜੇ ਹੋਣ।
ਅਚਾਨਕ
ਚੋਣ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਦੋ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰਕ ਉਸ ਗਲੀ ਵਿਚ ਆ ਧਮਕੇ ਤੇ ਲੱਗੇ ਪੋਸਟਰ ਤੇ ਝੰਡੇ
ਵੰਡਣ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਖੇਡ ਰੁਕ ਗਈ। ਚੋਣ ਪ੍ਰਚਾਰ ਵਾਲੇ ਅੱਗੇ ਨਿਕਲ ਗਏ।
“ਚਲੋ
ਝੰਡਾ-ਝੰਡਾ ਖੇਡੀਏ।” ਇਕ ਬੱਚਾ
ਬੋਲਿਆ।
“ਚਲੋ…ਚਲੋ…” ਬੱਚੇ
ਟਪੂਸੀਆਂ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ।
“ਜਿੱਤੂਗਾ
ਬਈ ਜਿੱਤੂਗਾ…ਸਾਈਕਲ ਵਾਲਾ…”
“ਨਹੀਂ
ਓਏ, ਜਿੱਤੂਗਾ ਬਈ ਜਿੱਤੂਗਾ…ਛਤਰੀ ਵਾਲਾ…”
“ਨਹੀਂ
ਸਾਈਕਲ…”
“ਨਹੀਂ
ਛਤਰੀ…”
“ਇਨਕਲਾਬ
ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ!” ਇੱਕ ਹੋਰ ਆਵਾਜ਼।
“ਇਹ ਕੋਈ
ਇਨਕਲਾਬ ਵਾਲੇ ਥੋੜੀ ਐ…ਇਹ ਤਾਂ ਦੂਜੇ ਆ।” ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਨੇ ਮੋੜਾ ਦਿੱਤਾ।
ਬੱਚੇ
ਆਪਸ ਵਿਚ ਜਿੱਦ ਪਏ, ਰੁੱਸ ਕੇ ਭਾਰੇ ਕਦਮੀਂ ਗਲੀ ਵਿਚ ਆ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਰੁਕ
ਗਈ।
ਥੋੜ੍ਹਾ
ਚਿਰ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਪਿੱਛੋਂ ਇਕ ਜਣਾ ਬੋਲਿਆ, “ਬੰਟੀ ਨੇ ਫੜਿਆ ਸੀ ਡੰਡਾ।”
“ਕਦੋਂ…ਰੌਕੀ
ਨੇ…”
“ਚਲੋ ਛੱਡੋ…ਅਸੀਂ
ਨਹੀਂ ਖੇਡਣੀ ਇਹ ਗੰਦੀ ਖੇਡ, ਵੱਡਿਆਂ ਵਾਲੀ।”
ਬੱਚੇ
ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਖੇਡ ਵਿਚ ਮਸਤ ਸਨ।
-0-
No comments:
Post a Comment