ਰਣਜੀਤ ਆਜ਼ਾਦ ਕਾਂਝਲਾ
ਇੰਦਰ ਦੇਵਤਾ ਦਿਆਲ ਹੋਇਆ ਕਿਣ-ਮਿਣ ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਫੁਹਾਰ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹਰਾ-ਭਰਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਝੁੱਗੀਆਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਨਿਕਲ ਕੇ ਇਹਨਾਂ ਫੁਹਾਰਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ-ਖੁਸ਼ੀ ਛੇੜ ਕੇ ਭੱਜ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਉਂ ਜਾਪਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਖੁਦ ਖ਼ੁਦਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਕੇ ਆਨੰਦ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਕੋਠੀ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਬੱਚਾ ਆਇਆ ਤੇ ਪੈ ਰਹੀਆਂ ਕਣੀਆਂ ਦੀ ਕਿਣ-ਮਿਣ ਵਿਚ ਨਹਾਉਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਬੱਚੇ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਨਜ਼ਰ ਪਈ ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਬੋਲੀ, “ਪੁੱਤਰ ਟਿੰਕੂ, ਅੰਦਰ ਆ ਜਾ! ਕਿਉਂ ਮੀਂਹ ਵਿਚ ਗੰਦਾ ਹੋਈ ਜਾ ਰਿਹੈ ਏਂ? ਆ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾ ਲੈ।”
“ਨਹੀਂ ਮੰਮੀ! ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਅੰਦਰ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਇੱਥੇ ਹੀ ਪੈਂਦੇ ਮੀਂਹ ਵਿਚ ਖੇਡੂੰਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਬੜਾ ਮਜ਼ਾ ਆ ਰਿਹੈ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਕੇ। ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਫਿਰ ਵੀ ਝੂਟੇ ਲੈ ਲਊਂਗਾ।” ਟਿੰਕੂ ਨੇ ਮੀਂਹ ਵਿਚ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨਾਲ ਪੂਰਾ ਗੁਲਤਾਨ ਹੁੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਟਿੰਕੂ ਦੀ ਮਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਆ ਗਈ।
-0-
No comments:
Post a Comment