ਨਰਾਇਣ ਸਿੰਘ ਮੰਘੇੜਾ
ਰੱਜੋ ਆਪਣੇ ਹੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਅਮਰਜੀਤ ਕੌਰ ਦੇ ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ ਸੀ। ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਉਹ ਆਪਣੀ ਦਸ ਕੁ ਸਾਲ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਨਾਲ ਲੈ ਆਈ। ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣ ਦੇ ਕੰਮ ਤੇ ਲਾਕੇ ਉਹ ਆਪ ਸਫਾਈ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਈ।
ਮਾਲਕਣ ਨੇ ਰੱਜੋ ਦੀ ਥਾਂ ਤੇ ਉਹਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਭੜਕ ਪਈ, “ਰੱਜੋ, ਤੂੰ ਇਸ ਨਿਆਣੀ ਨੂੰ ਭਾਂਡੇ ਧੋਣ ਲਾਤਾ, ਦੱਸ ਤੇਰੇ ਵਰਗਾ ਕੰਮ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਕਰਲੂ?…ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਸੁਚੱਜਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦਿੰਨੇਂ ਐਂ…।”
ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਰੱਜੋ ਘਬਰਾ ਗਈ। ਫਿਰ ਜਰਾ ਸੋਚ ਕੇ ਬੋਲੀ, “ਭੈਣ ਜੀ, ਇਹ ਘਰੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਐ।”
“ਲੈ ਘਰੇ ਥੋਡੇ ਇਹੋਜੇ ਤੇ ਏਨੇ ਭਾਂਡੇ ਥੋੜਾ ਐ।”
“ਭੈਣ ਜੀ, ਗੱਲ ਤਾਂ ਥੋਡੀ ਠੀਕ ਐ, ਮੈਂ ਸਫਾਈ ਕਰਕੇ ਦੇਖੂੰਗੀ ਆਪ ਭਾਂਡਿਆਂ ਨੂੰ, ਜੋ ਕਮੀ ਰਹੀ ਉਹ ਸਮਝਾ ਦੂੰਗੀ ਇਹਨੂੰ ।”
ਮਾਲਕਣ ਨੂੰ ਉੱਥੇ ਹੀ ਖੜਾ ਦੇਖ ਰੱਜੋ ਫਿਰ ਬੋਲੀ, “ ਭੈਣਜੀ, ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਹੁਣੇ ਤੋਂ ਕੰਮ ਸਿੱਖਜੂਗੀ ਤਾਂ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਬਮਾਰੀ-ਸ਼ਮਾਰੀ ’ਚ ਤੁਹਾਡਾ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆ ਕਰੂਗੀ…ਨਾਲੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾ ਕੇ ਵੀ ਇਹੀ ਕੁਝ ਕਰਨੈ, ਉੱਥੇ ਸੌਖੀ ਰਹੂ…।”
ਕੁਝ ਸੋਚਦੀ ਹੋਈ ਮਾਲਕਣ ਉੱਥੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਬੋਲੇ ਚਲੀ ਗਈ।
-0-
No comments:
Post a Comment