ਦਰਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਬਰੇਟਾ
ਧਾਰਮਿਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦਾ ਸੁਚੱਜਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਆ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਕਈ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਉਮੀਦਵਾਰੀ ਪੱਕੀ ਕਰਨ ਲਈ ਵੱਡੇ ਲੀਡਰਾਂ ਕੋਲ ਅੰਦਰੋਂ-ਅੰਦਰੀਂ ਪਹੁੰਚ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ।
ਹਰੇਕ ਇਲਾਕੇ ਲਈ ਯੋਗ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਦੇ ਨਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਮੀਟਿੰਗ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਦਿੱਗਜ ਨੇਤਾ ਬੈਠਕ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਮੈਂਬਰਾਂ ਦੇ ਮੱਤ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣ ਰਹੇ ਸਨ।
“ਇਸ ਵਾਰ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵੱਧ ਤਾਕਤਵਰ ਲੱਗਦੀ ਆ। ਟੱਕਰ ਪੂਰੀ ਫਸਵੀਂ ਹੋਊ। ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਫੈਸਲਾ ਕਰਿਓ।” ਇਕ ਪੁਰਾਣੇ ਵਰਕਰ ਨੇ ਵਡੇਰੀ ਉਮਰ ਦਾ ਤਜਰਬਾ ਦੱਸਿਆ।
“ਜਮਾ ਸਹੀ, ਰਾਜਨੀਤੀ ’ਚ ਨਿਪੁੰਨ, ਦੋ ਪੈਸੇ ਖਰਚਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਲੋਡ਼ ਪੈਣ ਤੇ ਦੋ-ਦੋ ਹੱਥ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਈ ਚੋਣ ਜਿੱਤ ਸਕਦੇ ਆ। ਚੋਣ ਦੇ ਮਹੌਲ ਦਾ ਕੀ ਪਤੈ…।” ਰਾਜਨੀਤਕ ਪੈਂਤਡ਼ੇਬਾਜ ਵਰਕਰ ਨੇ ਆਪਣਾ ਤੀਰ ਛੱਡਿਆ।
ਇਕ ਹੋਰ ਤੇਜ਼ ਤਰਾਰ ਉੱਭਰਦੇ ਲੀਡਰ ਨੇ ਗੱਲ ਸਿਰੇ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ, “ ’ਕੱਲੀ ਸ਼ਰੀਫੀ-ਸ਼ਰੂਫੀ ਨੀ ਹੁਣ ਚੋਣਾ ’ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀ। ਚੋਣਾਂ ਤਾਂ ਹੁਣ ਟੇਢ-ਵਿੰਗ ਨਾਲ ਹੀ ਜਿੱਤਣੀਆਂ ਪੈਂਦੀਐਂ। ਚੋਣ ਚਾਹੇ ਕੋਈ ਹੋਵੇ। ਐਵੇਂ ਨਾ ਕਿਤੇ ’ਕੱਲੀ ਧਾਰਮਿਕ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਵੇਖ ਕੇ…।”
ਮੀਟਿੰਗ ਵਿਚ ਘੁਸਰ-ਮੁਸਰ ਹੋਣ ਲੱਗੀ। ਤਿੰਨ-ਚਾਰ ਵੱਡੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੰਦੇ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚੋਂ ਖਡ਼ੇ ਹੋ ਜਾਣ ਲੱਗੇ।
“ਕੀ ਗੱਲ ਆਏਂ ਕਿਉਂ ਵਿਚਾਲੇ ਛੱਡ ਕੇ…ਕੋਈ ਗੱਲ ਤਾਂ ਦੱਸੋ?” ਕੱਦਾਵਰ ਨੇਤਾ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਤੋਡ਼ਨੀ ਪਈ।
“ਗੱਲ ਦੱਸੀਏ…ਗੱਲ ਤਾਂ, ਤਾਂ ਦੱਸੀਏ ਜੇ ਕੋਈ ਮੁੱਦੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਹੋਵੇ। ਓ ਭਾਈ, ਇਹ ਗੱਲ ਧਾਰਮਿਕ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ਦੀ ਐ ਜਾਂ ਫਿਰ…?”
“ਪੈਸਾ, ਨਸ਼ਾ, ਟੇਢ-ਵਿੰਗ, ਲਡ਼ਾਈ-ਝਗਡ਼ਾ, ਰਾਜਨੀਤਕ ਪੈਂਤਡ਼ੇਬਾਜੀ…ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਕੀ ਕੁਝ ਧਾਮਕ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਚੋਣ ’ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰੋਗੇ।” ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹਦਾ ਸਾਹ ਉਖਡ਼ ਰਿਹਾ ਸੀ।
“ਆ ਚੱਲੀਏ ਭਰਾਵਾ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਸੁਮੱਤ ਬਖਸ਼ੇ। ਧਾਰਮਿਕ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਹੁਣ ਲੋਡ਼ ਨ੍ਹੀਂ ਰਹੀ।” ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਉਹ ਮੀਟਿੰਗ ਵਿੱਚੋਂ ਚਲੇ ਗਏ।
ਬਾਕੀ ਬੈਠੇ ਮੈਂਬਰ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਮਾਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਸਨ।
-0-
No comments:
Post a Comment