ਗੁਬਾਰਾ

ਡਾ. ਸ਼ਿਆਮ ਸੁੰਦਰ ਦੀਪਤੀ
ਗਲੀ ਵਿੱਚੋਂ ਗੁਬਾਰੇ ਵਾਲਾ ਰੋਜ਼ ਲੰਘਦਾ। ਉਹ ਬਾਹਰ ਖੜੇ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਗੁਬਾਰਾ ਫੜਾ ਦਿੰਦਾ ਤੇ ਬੱਚਾ ਮਾਂ-ਪਿਉ ਨੂੰ ਵਿਖਾਉਂਦਾ। ਫਿਰ ਬੱਚਾ ਆਪ ਹੀ ਪੈਸੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਜਾਂ ਬੱਚੇ ਦੇ ਮਾਂ-ਪਿਉ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਇਕ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਗੁੱਡੀ ਨਾਲ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਉੱਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਗਿਆ ਤੇ ਗੁਬਾਰੇ ਦਾ ਰੁਪਿਆ ਦੇ ਆਇਆ। ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਫਿਰ ਬੇਟੀ ਨੇ ਇੰਜ ਹੀ ਕੀਤਾ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ, “ਬੇਟੇ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ਗੁਬਾਰਾ, ਰਹਿਣ ਦੇ।” ਪਰ ਉਹ ਕਿੱਥੇ ਮੰਨਦੀ ਸੀ, ਰੁਪਿਆ ਲੈ ਕੇ ਹੀ ਗਈ। ਤੀਜੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਰੁਪਿਆ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਲੱਗਿਆ ਬਈ ਇਹ ਰੋਜ਼ ਦਾ ਕੰਮ ਠੀਕ ਨਹੀਂ। ਇਕ ਰੁਪਿਆ ਰੋਜ਼, ਮਹਿਜ਼ ਦਸ ਮਿੰਟ ਵਾਸਤੇ। ਇਹ ਹੁਣੇ ਫਟ ਜਾਣੈ।
ਮੈਂ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠ ਕੇ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ, “ਬੇਟੇ! ਗੁਬਾਰਾ ਕੋਈ ਖਾਣ ਦੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ? ਨਹੀਂ ਹੈ ਨਾ! ਇਕ ਮਿੰਟ ਵਿਚ ਹੀ ਫਟ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਗੁਬਾਰਾ ਅੱਛਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਅੱਛੇ ਬੱਚੇ ਗੁਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ਹੁੰਦੇ। ਆਪਾਂ ਬਜ਼ਾਰੋਂ ਅੱਛੀ ਚੀਜ਼ ਲੈ ਕੇ ਆਵਾਂਗੇ।” ਉਹ ਬੈਠੀ ਸਿਰ ਹਿਲਾਉਂਦੀ ਰਹੀ।
ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਜਦੋਂ ਗੁਬਾਰੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਗਲੀ ਵਿਚੋਂ ਆਈ ਤਾਂ ਬੇਟੀ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੀ ਤੇ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ ਗੁਬਾਰਾ ਅੱਛਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਨਾ। ਭਾਈ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕਹਿ ਆਵਾਂ ਉਹ ਚਲਾ ਜਾਵੇ।”
“ਉਹ ਆਪ ਹੀ ਚਲਾ ਜਾਵੇਗਾ,” ਮੈਂ ਕਿਹਾ। ਉਹ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਛੇਤੀ ਅਸਰ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।
ਉਸ ਤੋਂ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਗੁਬਾਰੇ ਵਾਲੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਉਹ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਗੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੀ,” ਤੇ ਫਿਰ ਜਦੋਂ ਮੁੜ ਕੇ ਆਈ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ, “ਅੱਛੇ ਬੱਚੇ ਗੁਬਾਰਾ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦੇ ਨਾ। ਰਾਜੂ ਤਾਂ ਅੱਛਾ ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਗੁਬਾਰਾ ਤਾਂ ਮਿੰਟ ’ਚ ਹੀ ਫਟ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।” ਆਖਦੀ ਹੋਈ ਮੰਮੀ ਕੋਲ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਲੀ ਗਈ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਮੰਮੀ ਜੀ, ਮੈਨੂੰ ਗੁਬਾਰਾ ਲੈ ਦਿਉ ਨਾ।”
-0-