ਸੁਆਲ

ਹਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਰਾਣਾ

ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਲੀਲਾ ਦੀ ਖਬਰ ਉਸ ਦੇ ਘਰਦਿਆਂ ਦੇ ਕੰਨੀਂ ਪਈ ਤਾਂ ਸਾਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਉਧਮ ਜਿਹਾ ਮੱਚ ਗਿਆ।
“ਬਦਜਾਤ! ਸਾਡੀ ਇੱਜ਼ਤ ਮਿੱਟੀ ’ਚ ਰੋਲਤੀ, ਕਾਲਜ ਜਾਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਕਿਹੜੇ ਗੁੱਲ ਖਿਲਾਉਂਦੀ ਫਿਰਦੀ ਐ!” ਭਰਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼।
“ਹਾਏ! ਹਾਏ! ਤੈਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਆਈ ਆਪਣੇ ਖ਼ਾਨਦਾਨ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਨੂੰ ਦਾਗ ਲਾਉਂਦੇ। ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਦਾ ਤਾਂ ਖਿਆਲ ਰੱਖ ਲੈਂਦੀ, ਕਿਤੇ ਮੂੰਹ ਦਿਖਾਉਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ।” ਭਰਜਾਈ ਦੀ ਆਵਾਜ਼।
“ਕਲੈਹਨੀਏ! ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਤੂੰ ਵੱਡੇ ਹੋ ਕੇ ਇਹ ਚੱਜ ਖਿਲਾਰਨੇ ਐ ਤਾਂ ਜੰਮਦੇ ਸਾਰ ਈ ਤੇਰਾ ਗਲਾ ਘੁੱਟ ਦਿੰਦੀ।” ਮਾਂ ਦੀ ਅਜੀਬ ਆਵਾਜ਼ ਸੀ।
“ਬੇਸ਼ਰਮੇ! ਆਪਣੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਬੁੱਢੇ ਬਾਪ ਦੀ ਚਿੱਟੀ ਦਾੜ੍ਹੀ ਦੀ ਤਾਂ ਲਾਜ਼ ਰੱਖ ਲੈਂਦੀ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ’ਚ ਨੱਕ ਕਟਵਾ ਕੇ ਰੱਖਤੀ।” ਪਿਉ ਝੁਰਿਆ।
ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਨੀਵੀਆਂ ਕਰੀ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਸਭ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ। ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਪ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਭਰਾ ਦਾ ਪਾਰਾ ਹੋਰ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿਚ ਉਸ ਉੱਤੇ ਥੱਪੜਾਂ ਦੀ ਝੜੀ ਲਾ ਦਿੱਤੀ। ਦਰਦ ਨਾਲ ਉਸਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਨਿਕਲ ਗਈਆਂ। ਉਸ ਤੋਂ ਹੋਰ ਸਬਰ ਨਾ ਹੋ ਸਕਿਆ। ਉਹ ਬੋਲ ਉੱਠੀ, “ਤੂੰ ਤੇ ਭਰਜਾਈ ਨੇ ਵੀ ਲਵ-ਮੈਰਿਜ ਕੀਤੀ ਸੀ, ਜੇ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰ ਲਿਆ ਤਾਂ ਕਿਹੜਾ ਗੁਨਾਹ ਕੀਤੈ।”
ਥੱਪੜ ਮਾਰਦੇ ਉਸ ਦੇ ਭਰਾ ਦਾ ਹੱਥ ਰੁਕ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਿਟਰ-ਬਿਟਰ ਉਸ ਵੱਲ ਤੱਕਣ ਲੱਗਾ। ਸਾਰੇ ਘਰ ਵਿਚ ਚੁੱਪ ਜਿਹੀ ਪਸਰ ਗਈ।
-0-