ਡਾ. ਮਹਿਤਾਬ-ਉਦ-ਦੀਨ
ਸਾਡੀ ਕਿਤਾਬਾਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਉੱਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਦੀਵਾਲੀ ਦੇ ਮੌਕੇ ਤੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਵਧਾਈ ਕਾਰਡਾਂ ਦੀ ਕਾਫੀ ਮੰਗ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਰਡ ਬਣੇ ਵੀ ਬੇਹੱਦ ਖੂਬਸੂਰਤ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਜਿਵੇਂ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਆਪਣੀ ਰੂਹ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚ ਭਰ ਦਿੰਦਾ ਹੋਵੇ।
ਇਹਨਾਂ ਕਾਰਡਾਂ ਨੂੰ ਮਹਾਨਗਰ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਮੇਰਾ ਇਕ ਮਿੱਤਰ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਣਵਾ ਕੇ ਭੇਜਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਛਪੇ ਕਾਰਡਾਂ ਦੀ ਬਨਿਸਬਤ ਇਹਨਾਂ ਕਾਰਡਾਂ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਨਾਲ ਚੋਖੇ ਪੈਸੇ ਬਚ ਜਾਂਦੇ ਸਨ।
ਦੀਵਾਲੀ ਸਿਰ ਤੇ ਆ ਗਈ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਸਾਲ ਮੇਰੇ ਮਿੱਤਰ ਨੇ ਕਾਰਡ ਨਹੀਂ ਭੇਜੇ ਸਨ। ਚਿੱਠੀ ਲਿਖਣ ਦਾ ਕੋਈ ਫਾਇਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦ ਤਕ ਜੁਆਬ ਅੱਪੜਨਾ ਸੀ, ਦੀਵਾਲੀ ਕਦੋਂ ਦੀ ਨਿੱਕਲ ਗਈ ਹੋਣੀ ਸੀ। ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਪ ਜਾ ਕੇ ਕਾਰਡ ਲਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦਾ। ‘ਇਸ ਵਾਰ ਤਾਂ ਇਹ ਚੰਗਾ ਪੰਗਾ ਪੈ ਗਿਆ।’ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ‘ਚਲੋ ਖੈਰ!’ ਕਹਿਕੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦਿੱਤੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਮਨ ਵਿਚ ਇਹ ਜਾਣਨ ਦੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਸੀ ਕਿ ਐਤਕੀਂ ਕਾਰਡ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਆਏ?
ਦੀਵਾਲੀ ਤੋਂ ਇਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਦੋਸਤ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਆਈ। ਲਿਖਿਆ ਸੀ, ‘ਕਾਰਡ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮੁਹੰਮਦ ਰਮਜ਼ਾਨ ਪਿੱਛੇ ਜਿਹੇ ਹੋਏ ਫਿਰਕੂ ਦੰਗਿਆਂ ਵਿਚ ਮਾਰਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਵਾਰ ਕਾਰਡ ਨਹੀਂ ਭੇਜ ਸਕਿਆ। ਬਾਕੀ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ। ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਇਹ ਦੀਵਾਲੀ ਸ਼ੁਭ ਹੋਵੇ।’
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਦੀਵਾਲੀ ਸਾਡੇ ਸਾਰਿਆਂ ਲਈ ਸ਼ੁਭ ਸੀ ਜਾਂ ਅਸ਼ੁਭ, ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਚਾਹੁੰਦਿਆਂ ਹੋਇਆਂ ਵੀ ਮੈਂ ਦੀਵਾਲੀ ਨਾ ਮਨਾਈ।
-0-
